Os monólogos de Manolo

A CARTA



Bueno,amigos,seguimos contando os avatares que me ocurríron durante a miña época de estudiante.Durante ésta época estiven internado,e alí coñecín o ser mais peculiar que vín na miña vida.Chamábase Xan,pero todos o conocíamos como PIRICO.O Pirico era o tío mais corto que te podías atopar,todo en él era tontería.Nós non nos podíamos explicar como era tan tonto,hasta que un día atopámoslle unha carta de súa nai,e ahí foi donde nos demos conta de donde lle ven a tontería.A carta mais ou menos decía así:

Querido fillo:


Escríboche éstas letras para que sepas que estou viva.Estóu escribíndoche despaciño por que sei que tí non eres moi rápido leendo.Si recibes ésta carta é que che chegou;si nón,mo dís e mándocha outra vez.

O tempo por aquí non está mal;a semana pasada soio chovío dúas veces;a primeira estuvo chovendo tres días e a segunda catro.


Xa che mandei a chaqueta,pero díxome teu tío Pepe,que si a mandábamos cós botóns postos,pesaría moito,e o envío sería mais caro,aí que quitéillos e púsenchos no bolsillo de dentro.


Por fín pudemos enterrar o teu abó;atopámolo cando fixemos a mudanza;estaba metido nó armario dende aquel día que nos gañou xogando ó "escondite".


Tamén direiche que morrío o tío Pablo,"ó cheíñas",como xa nos imaxinábamos que podía morrer algún día con tanto viño.Morreu afogado ná pipa do viño;caío dentro e alí finou.A verdade é que tuvo unha morte felíz,non creo que nin él se imaxinaba que podía morrer así.O problema é que cando o fomos incinerar estuvo ardendo catro días.


Cóntoche que o outro día explotou a cociña de gas e teu pai e mais eu,saímos disparados po lo aire e caemos fora dá casa.¡Qué emoción!.Era a primeira vez que teu pai e mais eu saíamos xuntos dá casa.Veu o médico e púsome un tubo de cristal ná boca e díxome que non podía falar en dez días.O teu pai quería mercarlle ó tubo.


Perdoa a mala letra e as faltas de ortografía;e que eu canseime de escribirche e agora estou dictándolle a teu pai e xa sabes o burro que é.


E falando de teu pai,¡Qué orgulloso está!.Cóntoche que agora ten un bó traballo;ten 500 persoas por debaixo dél;é o novo encargado de cortar a herva dó cementerio.


O outro día leío nó periódico que según as encuestas,a maioría dos accidentes ocurren a un kilómetro dá casa,así que mudámonos para mais lonxe.Non vas a recoñecer a casa;o sitio é moi bonito e hasta teño lavadora,anque non estou segura de que funcione.Onte metín a roupa,tirei dá cadea e dende ese momento non a volvín a ver.


Túa hirmán Pamela, a que se casou co seu home,parío.Como aínda non sei si é neno ou nena,non podo decirche si eres tío ou tía.Si é nena van a chamala coma mín,o sea,mamá.A outra hirmán,Pilar,está preñada de cinco meses.Teu pai preguntóulle si estaba segura que era dela.


E por último,teu irmán Juanchu sigue tan despistado como sempre;o outro día cerrou o coche,deixou as chaves dentro e tuvo que ir andando 3 Km hasta a casa,a buscar ó duplicado,e 3 Km de volta hasta ó coche para poder sacarnos a teu pai e mais a mín de dentro dó coche.


Teu primo Paco,casóuse,e pasa toda a noite rezándolle á muller por que lle dixeron que era "virxen".


A quen nunca mais vimos por aquí foi o tío Carlos,o que morreu o ano pasado.


¿Recordas a teu amigo Antón?.Xa non está neste mundo.Seu pai morreu fai dous meses e como pedira que o enterraran nó porto,o pobre Antón morreu cavando a fosa nó fondo.


Bueno,meu filliño,non che poño remite ná carta por que non a sei.A xente que vivía aquí antes,levaron o número para non ter que cambiar de enderezo.


Si ves por ahí a Señora Remedios,dalle saúdos da miña parte;si non a ves,non lle digas nada.


Unha aperta,quéreche moito,túa nai.

P.D.-Iva a mandarche 100€ pero xa cerrei ó sobre.