Os relatos de Guany

Antes de nada, deséxolle mandar moitos saúdos aos nosos blogueiros desprazados polo mundo, que participan do que pasa en Camelle a través desta páxina. Cos seus comentarios, fan que pareza unha charla entre amigos ao calor dunha chimenea.Nós sentímolos preto e espero que a eles lles suceda outro tanto.

A VISIÓN DAS COUSAS
 A visión da botella, medio chea ou baleira segundo a percepción de quen a observa, ten bastante influencia na vida da persoa.Podemos ter un mal día e velo todo negro: se quenta o sol porque nos molesta nos ollos; se chove porque nos mollamos; se a sogra nos saúda cun amplo sorriso, podemos pensar ¿que quererá esta bruxa?, etc... Todos temos días deste tipo. O asunto cambia cando pasa a ser nunha constante da nosa vida e convertémonos nuns agonías para aqueles que están arredor. Cando respostamos frases como "serán para ti" se nos dan os bós días...a cuestión xa pode ser preocupante.
 Se ese fose o teu caso, invítoche a que leas isto e, tamén, a que me chames "rollo" se así o consideras. A miña intención é que recapacites sobre isto: corres o risco de que a xente que te rodea, vaia fuxindo de ti, pouquiño a pouco. Pode ser que te salve o teu esporádico sentido do humor, a xenerosidade deles ou a túa, porque che deben algo, te queren moito ou porque son uns santos. Caso contrario, é probable que acabes sentíndote só.De aí a que penses que todos conspiran contra ti, hai só un paso.

Penso que, tal como imos mirar as carencias visuais para evitar perder parte da información que nos rodea, deberíamos graduar a nosa outra visión das cousas porque podemos perder detalles importantes ou incluso cruciais. Tendo en conta que iso do ceo/inferno non está nada claro...., todo apunta a que paga a pena non perder o tempo en amarguras innecesarias. Se estivésemos máis atentos, sen deixarnos levar pola primeira impresión/emoción, decataríamonos de que hai máis ben poucos asuntos verdadeiramente importantes. É cuestión de relativizar o que sucede no escenario diario, sacándolle partido ao mellor e minimizando os fastíos (fastidios). Estou bastante de acordo con esa frase tan repetida de que a vida é aquilo que acontece mentres planeamos outras cousas.

A botella medio baleira, pode chafarnos a mellor festa. Se a túa moza fala, amigablemente, con outro e pensas "levo máis cornos cá un cervo...". O chaval é un compañeiro de clase, por exemplo. Móntaslle o cristo a túa moza e acabades feitos un asco, cada un chorando por un lado. Se sucede con frecuencia, pode que ela se canse de ti e, despois, chorarás dobre: por ela e por burro.

Outro día pensas que nunca chegarás a nada; a túa vida é un asco; todos son reveses....túmbaste no sofá a autocompadecerte e " a velas vir ". De continuar así, pode que se confirmen as túas expectativas e sexa, certamente, un asco porque ti xa ditaches sentenza e non fas nada para poñerlle remedio.

Ás veces, sénteste frustrado por non poder comprar un coche novo. Estás farto de andar co mesmo cacharro durante sete anos. Quixeras comprar un novo, como fixo o teu veciño, pero a túa economía vai peor cá súa e lévate o demo. O detalle de que o teu coche funcione perfectamente, parece pasarche desapercibido..... Tal vez lle esteas dando un valor excesivo a apariencia externa e ao que significa. A nosa valoración persoal pode que inflúa no que sentimos ao respecto. Aínda que estamos nunha época moi difícil, non vai ser eterna. Tendo pacencia e poñendo o posible da nosa parte, as cousas cambiarán. Permanecer pasivos, aceptando un "destino" adverso, non creo que nos beneficie en absoluto e desesperarnos, tampouco.

En ocasións, só alcanzamos a ver dentro dun espazo moi curto arredor noso. Se observamos, sen presa, seguro que temos máis motivos de ledicia do que pensamos. Acostumámonos a moitas cousas que, unha vez están aí, deixan de ter importancia para nós. Uns amigos foron pasar uns días a un pobo nevado na serra. As paisaxes eran espectaculares, pero por mor da cantidade de neve, houbo problemas coas instalacións eléctricas e estiveron ás escuras o fin de semana. A impresión de uns era que o pasaron de marabilla, gozaron paseando entre a neve; foi un fin de semana fantástico e diferente.De noite, dedicáronse a conversar arredor dun candil de gas. Para outros, a experiencia foi desastrosa: comendo bocadillos, sen TV nin as comodidades habituais.Relataban a experiencia coma un pesadelo.

Hai uns días vin unhas imaxes duns nenos sudaneses, que me impactou especialmente: estaban bebendo auga nuns pantanos enfangados porque non teñen outra. Facíano a través duns tubos de plástico, provistos dun filtro, que lles facilitou unha ONG para evitar inxerir larvas,causantes de enfermidades. Creo que deberíamos valorar o que temos, sen prexuizo de melloralo, evitando que nos amarguen o día, por exemplo, algunhas carencias que, ben vistas, serían un luxo para outros.