"Esa xentuza"

Artigo de Arturo Pérez Reverte sobre os deputados.(Traducido ao galego)

"Paso a miúdo pola carreira de San Jerónimo, camiñando pola beirarrúa oposta ás Cortes, e ás veces coincido coa saída dos deputados do Congreso. Hai coches oficiais cos seus condutores e escoltas, xornalistas dando os últimos canutazos xunto ao enreixado, e un tropel de individuos de ámbolos sexos, encorbatados eles e peripuestas elas, saíndo do recinto cos aires que poden vostedes imaxinar. Non identifico a case ningún, e apenas vexo os telexornais; pero ao paxaro coñéceselle pola cagada. Van pavoneándose graves, importantes, seguros do seu papel nos destinos de España, camiño do coche ou do restaurante onde seguirán trazando liñas mestras da política nacional e periférica. Non poucos saen arrogantes e sobrados como estrelas da tele, con traxes a medida, zapatos caros e xeitos afectados de novos ricos. Oportunistas advenedizos que cada mañá se míranse ao espello para comprobar que están espertos e celebrar a súa boa sorte. Deputados, nada menos. Sen ter, algúns, o bacharelato. Nin traballar na súa vida. Descoñecendo o que é madrugar para fichar ás nove da mañá, ou buscar curro fóra da protección do partido político ao que se afiliaron sabiamente desde mozos. Sen medo á cola do paro. Sen escrúpulos e sen vergoña. E en cada ocasión, cando me cruzo con ese desfile insultante, con ese espectáculo de prepotencia absurda, experimento un intenso desagrado; un malestar íntimo, feito de indignación e desprezo. Non é un acto reflexivo, como digo. Só visceral. Desprovisto de razón. Un estalido de cólera interior. As ganas de achegarme a calquera deles e ciscarme na súa puta nai.


Se que isto é excesivo. Que sempre hai xustos en Sodoma. Xente honrada. Políticos decentes cuxa existencia é necesaria. Non digo que non. Pero falo hoxe de sentimentos, non de razóns. De impulsos. Eu non elixo como me sinto. Como me salta o automático. Algo debe de ocorrer, con todo, cando a un cidadán de 57 anos e en uso correcto das súas facultades mentais, coa vida resolta, cultura adecuada, intelixencia media e coñecemento amplo e razoable do mundo, sóbeselle a pólvora ao campanario mentres asiste ao desfile dos deputados españois saíndo das Cortes. Cando a náusea e a cólera son tan intensas. Iso preocúpame, por suposto. Sigo camiñando carreira de San Jerónimo abaixo, e pregúntome que está pasando. Ata que punto os anos, a vida que levei noutro tempo, os libros que lin, o panorama actual, fanme ver as cousas de modo tan sinistro. Tan agresivo e pesimista. Por que creo ver só xentuza cando os miro, a pesar de saber que entre eles hai xente perfectamente honorable. Por qué, de admirar e respectar a quen ocuparon eses mesmos escanos fai vinte ou trinta anos, pasei a desprezar deste xeito aos seus mediocres reiezuelos sucesores. Por que unhas cantas ducias de analfabetos irresponsables e pagados de si mesmos, sen distinción de partido nin ideoloxía, poden amargarme nun instante, deste xeito, a tarde, o día, o país e a vida.

Quizá porque os coñezo, conclúo. Non un por un, claro, senón á tropa. A caste xeral. Vinos durante anos, aquí e fóra. Estiven nos bosques de cruces de madeira, nas ruelas sen saída onde levan as súas irresponsabilidades, as súas corruptelas, as súas ambicións. A súa incultura atroz e a súa falta de escrúpulos. Coñezo as consecuencias. E se como o fan agora, adaptándose ao seu tempo e o seu momento. Sábeo calquera que se fixe. Que lea e mire. Algún día, se teño a cabeza o bastante fría, detallareilles a vostedes como llo montan. Como e onde comen e á conta de quen. Como se reparten as dietas, os privilexios e os coches oficiais. Como organizan entre eles, en comisións e visitas institucionais que a ninguén importan unha merda, descarados e inútiles viaxes turísticas que pagan os contribuíntes. Como se traxinaron (aí non hai discrepancias ideolóxicas) o privilexio de cobrar a máxima pensión pública de xubilación tras só 7 anos no escano, fronte aos 35 de traballo honrado que necesita un cidadán común. Como quen chegan a ministros terán, ao xubilarse, sólidas pensións compatibles con calquera traballo público ou privado, pensións vitalicias cando cheguen á idade de xubilación forzosa, e indemnizacións mensuais do 100% do seu salario ao cesar no cargo, cobradas completas e sen facer cola en portelos, desde o primeiro día.

De calquera modo, por hoxe é suficiente. E acábase a páxina. Tiña ganas de botar a pota, iso é todo. De desafogarme dándolle á tecla, e é o que fixen. Outro día serei máis coherente. Máis razoable e obxectivo. Quizais. Agora, polo menos, mentres camiño pola carreira de San Jerónimo, algúns saberán o que teño na cabeza cando me cruzo con eles."