Os monólogos de Manolo

O COLEXIO (I)


O outro día,tiven que ir a recoller o fillo ó colexio e quedeime flipado.¿Fijástevos algunha vez como saen os rapaces dá escola?.É algo espeluznante.Saen despavoridos,correndo en calquer dirección,como endemoniados,empuxándose e gritando...Como fuxindo de algo,que che fai pensar:


-¿Qué lles farán ahí dentro?.


Eu recordo que nós,os da nosa xeneración,si saíamos así,era cun forte motivo.E que tíñamos cada mestre que vaia por Dios.Parecía mismamente que aqueles que mais mala leche tiñan,os destinaban o colexio dá PONTE,e claro,como a miña vida está marcada po la boa sorte,pois destes aínda me tocaron os mais jodidos.Eu en cuestión de mestres,si me chego a deitar nun palleiro,seguro que me clavo coa agulla.Agora pásovos a enumerar as xoias que me tocaron:


-Ná escola DÁ AREA,tocoume DOÑA LOLITA ,unha muller que tiña mais granos ná cara que pelos ná cabeza,parecía mismamente unha paella con ollos.Aparte da mala leche que tíña dita señorita,si te sentabas enfrente a mesa dela,tiñas que andar esquivando os sichazos de pús que producía ela ó petar os granos.Esto ten unha parte positiva,desarrollei uns reflexos que xa os querería CASILLAS.


-En 2º curso,tocoume D. ANTONIO,(alias "ó sapo").Non é que fora moi pegón,nin malo,pero para impoñer respecto,tiña unha vara que era un cacho do marco dunha ventana con visagra e todo.


-En 3º tocoume o VELLO de CARNÉS,(alias "o piolloso"),po la costumbre que tiña que mirarche a cabeza en busca de ditos "bichiños chupasangre".Este elemento,era do que non hay,afortunadamente.Este escribía as contas nó encerado e decía:-"Bueno hacer estas cuentas,y el tiempo empieza...RRÁ".


E poñíase a durmir coma unha marmota.E cando despertaba,tocaba a campanilla e decía:TIEEEMPO.E xa non podías escribir mais,e procuraras ter as contas feitas por que si non as hostias eran dde campeonato.Pero bueno,deixemolo,por que si nón non me chega a lonxitude do blog para contar todo ésto.


-En 4º o agraciado foi D. AVELINO (D.E.P.),alias "ó revalo".Menudo elemento,a súa afición era o tirantazo de patillas,como doían,aínda me doi agora ó recordalo.

Pero bueno,deixemos os do 2º ciclo para outro día,e volvamos os tempos de agora.Pois decía que non entendo por que os rapaces saen desa forma,xa que agora os mestres mais que educadores son "coleguillas".


Eu recordo tamén que eu po lo menos non saía da escola desa forma tan violenta.Francamente,eu,a maioría das veces...nin entraba.E todos decíanme:


-Manoliño,si queres ser un home de proveito,vas a ter que estudiar un pouco mais.


E eu decíalles:-"Vale,pero si non quero selo.¿Podo seguir como hasta agora?".


Pero a eles lles daba igual,cargabanche cun mochilón...que cabía un forrado de millo.E por riba che dín que todo eso telo que meter ná cabeza.Pero...¿Non se dan conta que non cabe,joder?


Ademais nó colexio apréndese moitas cousas inútiles.Por exemplo.¿Para qué nos tiramos tres meses aprendendo a diseccionar unha rana?.


Coño,que che enseñen a pelar unha gamba ou un persebe,por que mentras non aprendas,non che van a gustar.


¿E as matemáticas?.Para empezar,enseñanche os CONXUNTOS;acórdome que estaban os conxuntos conxuntos e os conxuntos disxuntos.Moi ben,foime moi útil na miña vida saber eso.


Agora,o que cambiou a miña vida foi o CONXUNTO VALEIRO.Un día enseñándolle as notas a miña nai ela díxome:


-"Manoliño,¿e este cero en matemáticas"?


-"Joder mamá,non seas antigua,que as veces eres mais antigua que o rodapés das covas de Altamira.Tí non vés que esto non é un cero,é un conxunto valeiro".


Pero como vos podedes imaxinar,NON COLOU.


Logo,enséñanche a sumar,restar,multiplicar e dividir...E de repente dís:"Agora enseñaranche a pedir un credito nó banco"...Pois nón,o que che enseñan é a RAIZ CUADRADA...¡Ay amigos!,¡Que gran tema o da Raiz cuadrada..!O que me valeu a mín ná vida saber eso,Sin ir mais lonxe creo que a usei...NUNCA.Francamente eu penso que o da Raiz cuadrada tiña que ser voluntaria,como a mili.


Logo,viña o mestre e decía:-"Nenos,vou a metervos uns problemas".Pois...cojonudo;levo unha mochila que pesa 20 kilos,chámanme PAMBOLA,roubáronme o bocadillo nó recreo..¡E ven este tío a poñerme mais problemas!.E dictaba:


- "Si Pedriño ten seis mazáns,ven súa hirmán e quítalle dúas,e logo ven o cán e cómelle unha...¿Cantas mazáns ten o Pedriño"?.Pooiis...non o sei,pero francamente,si quere a miña opinión...Pedriño é GILIPOLLAS.Por que si mo fan a mín,tanto a hirmán coma o cán,ivan a levar cada súa patada nó cú que non lles iva a marcar a corredera.


Bueno,amigos,hasta aquí chegou a primeira parte das historias dese verxel de sabiduría que é:

O COLEXIO.