Supoño que algunha vez vos preguntaron ou vos preguntastes ¿que é a vida?.Pois a resposta a esta intrigante pregunta supoño que cada un terá a súa,dependendo da vida que levara hasta o momento de que lle formularon dita cuestión.Eu vou a contarvos,según as miñas vivencias o que é para mín, A VIDA.Pois para mín a vida non é mais que UNHA CONTÍNUA SUCESIÓN DE METAS AS CALES,OU CHEGAS DEMASIADO CEDO,OU DEMASIADO TARDE.Explícome:
Como todos sabedes,chámome MANOLO,pero éste non é o meu nome completo.Eu chámome MANOLO CAYO.¡Que por qué este nome.Pois vou a cotárbolo a continuación.
O de MANOLO,foi nun alarde de inxenio de meus pais,en canto o de CAYO,non foi por que meus pais foran uns entendidos da historia romana,non.Foi por que miña nai,tiña a maldita costumbre de poñerlle o nome os fillos,según as circunstancias nás que naceron.Por exemplo,a miña irmán,que nacío normalmente,o sea que ven o mundo por que miña nai dou a luz,claro e que de outra forma é raro ¿non?.Pois a ela chamoulle MARILUZ,moi ben.A meu irmán,como llo tuveron que sacar,abríndoa en canal,chamoulle CESÁREO,cojonudo.E a mín chamoume CAYO,non sei si foi por que de pequeno era feo coma un callo,pero esto non pode ser por que este é con elle,ou si foi por que miña nai,como tiña a fea costumbre de parír de pé,como paren as bestas nos montes,por que según alega ela,así tiña mais alento.¡Pois cando os estaba a facer non lle faltaba!.como lle dixen eu en moitas ocasións.
Pero bueno,o que ibamos.Como miña nai tiña a costumbre de parír de pé,eu vín a este mundo,antes de que viñera a señora parteira ,e claro,si miña nai estaba agarrada ó armario coas duas mans,lóxicamente eu caín de cabezas a este cruel mundo.Ese golpe deixoume marcado para o resto da miña vida.Por que me quedou a cabeza achaplada po la parte de arriba,mira como quedaría de achaplada que o gorro que mellor me quedou foi o Lepanto,cando fún a mili.Ah,por certo,nó entroido,en vez de levar careta,ou peluca,tiña que levar ná cabeza unha caixa de zapatos,para que a xente non me conocera.
Aparte deste desgraciado accidente,a verdade é que moi bonitiño,o que se dí moi bonitiño non nacín,e mais,creo que era horrendo,daba noxo mirar pá mín.De feito era mais feo que mandar a unha aboa a por droga.De feito,cando me puxeron ná incubadora,non por ser prematuro.Puxéronme nunha incubadora cós "cristales tintados".Por certo,mira si era feo que miña nai,en vez de darme o peito,dábame a espalda.Pero bueno,eso a veces tamén é bó.Por que eu xa andaba o mes e medio,...por que ninguén me quería coller nó brazo.
Lémbrome unha vez que miña nai me levou a romería dos "Milagros de Traba",e alí,cando miña nai me sacou o gorriño,marchou todo mundo de xunta nós,menos un homiño que estaba a comer un melón.Miña nai,en señal de agradecimento,por non fuxir,invitouno a un vaso de víño,e cando acabou de beber e de comer o melón,preguntoulle a miña nai:-As estonas,¿tíroas ou quéreas gardar para darlle o bicho ese?...
Tamén me lembro que unha tía miña me tirou enrriba da plancha da cociña económica,encendida eh,coa intención de ou matarme ou comerme,por que a pesares de que ela dixo sempre que lle escorrera,eu sempre mantiven o contrario,e como lle dixen eu unha vez:
-Vamos a ver,si caera,colleríasme e listo,pero e que,caín de fociños e tí désteme a volta como si fora un bistéc.
Bueno,despois fixeronme unha serie de operacións de ciruxía estética e agora ,non é que sea moi guapo,pero po lo menos a xente non escapa de mín.
Pois vale,como pudeste ver,xa no momento de vir a este mundo,vin antes de tempo,como o colexio,por que aínda non facían exámenes de recuperacións.A mili tamén,fun moi cedo,por que era obligatoria e ademais non había chavalas.E así varias cousas.
E cheguei tarde,por exemplo o traballo,cada vez que quero aspirar a un posto de traballo mais cualificado,sempre chego tarde,por que cambiou a lexislación e piden mai cursillos ou algo parecido.
Tamén estou vendo que vou chegar tarde a cear,e a muller vaime romper un oso.
Aparte desto,agora que o único que motivo que me amarra verdadeiramente o traballo e poder disfrutar o día de mañán dá xubilación,vai Zapatero e tamén me fai chegar tarde.
Xa vedes amigos,así son as cousas,e así mais ou menos foi a míña VIDA.Espero que a vosa fora mellor.
Sin mais MANOLO.
No hay comentarios:
Publicar un comentario