Os relatos de Guany

1969 en Camelle.


No verán dese ano, o home pisou a lúa por primeira vez e fíxose sen grandes repercusións prácticas para a vida dos terrícolas a curto prazo. Sen embargo, desde outra perspectiva, as incursións espaciais desembocaron en grandes avances, evidentes no campo das comunicación, como sabemos.

Probablemente non o saibades pero o aterraxe na lúa, alá polo ano 1969, foi visto en Camelle no único bar que tiña TV. Estaba situado na última curva antes de chegar ao porto, indo polo pobo (foi estanco anos despois).

Según información dos máis maiores -que debían estar ata as orellas das miñas constantes preguntas-, o persoal concentrouse alí para ver aquel evento porque nos fogares non había TV. A situación era sumamente precaria dentro daquela ditadura castrante (como todas elas) cun altísimo índice de analfabetismo. O custe dun aparello de televisión resultaba completamente inasequible. A economía sustentábase na pesca, apoiada pola agricultura. O que máis e o que menos cultivaba os seus terreos, básicamente con patacas e millo polo que os aportes de carbohidratos estaba asegurada. Ademais do peixe, o produto estrela era o porco criado na casa, que non tiña desperdicio desde as orellas ata o rabo, pasando polas tripas. Moitos camelláns andaban emigrados nesa época.

Os reis magos traían caramelos, figos e uvas pasas para os nenos. Nin sequera envoltos en papel de regalo; poñíanos dentro dos zapatos. Por suposto, o concepto de asepsia era descoñecido nas localidades pequenas. Ignoro a reacción daqueles nenos pero imaxino que se sentirían tan felices coma hoxe cunha Xbox porque non coñecían outra cousa nin tiñan consciencia da situación, por sorte para eles. A obediciencia, tanto a pais como a mestres ou autoridades era total.

Neste contexto, aterraron na lúa Amstron e Aldrin por primeira vez mentres Collins quedaba dentro da nave espacial. Aquilo era ciencia-ficción e non só en Camelle. Materializábase así a profecía de Kubrick na súa obra mestra “2001 odisea del espacio” e a xente non daba crédito ao que vía. Polo visto, os máis escépticos manifestaban que se trataba dunha tomadura de pelo porque lle parecía imposible que ninguén puidera atravesar a atmósfera dentro dunha cápsula, aínda que fose envolto naquela indumentaria a modo de choqueiro con ouriñal na cabeza incluído. Punto aparte, era o xeito de camiñar polo sólo da lúa.... que producíu o cachondeo xeral daqueles camelláns incrédulos. A gravidade soaba máis a estar cun pé na tumba que a ningunha forza exercida por corpos celestes. Éralle moi útil ao sistema aquel ter á xente nesa situación de semi/cegueira.

É curioso que corenta anos despois siga existindo a teoría (polo visto, desatinada)de que todo foi un paripé, un engano, pura representación. Sen embargo, arredor dun 90% de norteamericanos considérana certa. Aqueles camelláns que non acabaron de crer o aterraxe na lúa foron, sen sabelo, uns dos precursores desta crenza actual de moitos habitantes USA. E chamábanlle tolos en Camelle no ano 1969....